Düğüncüyüz...

Yarın akşam ortanca dayımız Yılmaz'ın düğünü var yani düğüncüyüz yarın.

Yarınki düğünle birlikte bekar kardeş kalmıyor. 3 erkek kardeş birde ben hepimiz yuvamızı kurmuş oluyoruz hayırlısıyla.

Geçen sene Temmuzda küçük kardeşim Ozanı evlendirmiştik.

Ozanın düğünü tüm ailenin birarada olduğu son mutlu günümüzmüş meğer.

Geçen seneden bu seneye çok şey yaşadık, çok sıkıntılar çektik. Evimizin direğini babamızı kaybettik.

Ama işte derler ya ölümde Allahın emri düğünde...

Acımızı içimiz gömüp, burukta olsak en güzel şekilde yapmaya çalışacağız kardeşimin düğününü. Eminim babamda olsa aynı şeyi söylerdi.

Babam biliyorum yukarıdan bizi izliyorsun, belki arada hayatta olduğunda yaptığın gibi onu öyle yapın bunu böyle yapın bile diyorsun ama sesini duyuramıyorsun.

Sensiz hepimiz bocaladık düğüne hazırlanırken, herşeyi sen ayarlardın çünkü biz sadece sana uyardık ve herzamanda herşeyin dört dörtlük olurdu.

Senin yokluğun belli etti kendini, eşyalar son anda yetişti, evin tadilatı son anda bitti hep "babam olsaydı çoktan halletmişti bunları" dedik ama bizde elimizden geleni yaptık, senin istediğin gibi bir düğün yapabilmek için.

Annemi bir görseydin baba, sen hayattayken hiç karışmazdı ya birşeye meğer bilmediğinden değil sana çok güvendiğinden karışmazmış hiçbirşeye. Sen yokken nasılda organize etti herşeyi, nasılda yerini doldurup senin yaptığın gibi yapmaya çalıştı herşeyi.

Çok şükür tüm hazırlıklar bitti kına gecemizide yaptık ve yarın inşallah tıpkı sen hayattaymışın gibi kusursuz güzel bir düğün yapacağız ve bizimle gurur duyacaksın inşallah...